بسم الله
شیمیایی فراموش شده های زمان .
کسی هست فریاد این کبوترهای زهرا را بشنود؟ 
کسی از حال اینان خبری دارد؟
ج و ا ب .... ن ه
کاری نمیخواهیم کنیم؟
شرمندتم که دست تو نمک نداره حق داره ابر آسمون که نمی باره
وای ویلا از مردم زمونه
غصه نخور کسی عیادتت نمیاد گریه نکن دنیا دیگه تو رو نمیخواد
غصه نخور اونا که جبهه رو ندیدن شهید بشی بهشت زهرا رات نمیدن
وا ویلا از مردم زمونه
حرف یک شیمیایی من از مردم نا امید هستم
باورتون میشه رفقا؟
به من و شما میگن چون فراموش کردیم یه عده 48هزار نفری تو ایران شیمیایی هستن و ما فراموش کردم اونا رو
به خودم خسته نباشید میگم آفرین گل کاشتی اخوی بعد میخوای بری بهشت تو؟
هر کسی پیشنهادی درباره این که شیمیایی ها رو بیشتر تجلیل کنیم داره بگه بسم الله
عاشقان کشتگان زنده اند ز آتش عشق دوست مشتعلند
عاشقان را نه دود نه عود است ناله عشق لحن داوود است
دل عاشق ز عشق بیمار است ناله زیر عاشقان زار است
بسم رب الشهید
سلام ما به سکوی آسمانی خدا ، ماه خدا ، شب شاعری خدا ، دل پر کشیده به دیار خدا ، محلول رسیدن به اوج عرش ،این هوای رسیدن هوای خوش بودن در کنار "الله " است.
مواج شدن این امواج را می بینی ؟ حس میکنی؟
این امواج آسمانی ،خدای من و توست .
چرا لیبک نمیگوییم؟
با خدایت حرف میزنی؟ سکوت، آرامش ، مناجات، صبوح والقدوس، تو گوش فلک را پر میکند. طنین قران تو در دل شب ، تیرگی شهر را به شبکه شبکه های از نور تبدیل میکند و به آسمان روانه میکند. برخیزید ، نگاه تان از این مسیر هم عبور میکند. از شهر به عرش ، از تاریکی به نور از نقطه سیاه این خودکار به چشمِهای نگاه عرش ، فقط نجوا با او تو را موج موج عشق میکند ، تو بخواه ...
عبد تنها و سکوت واگیردارش و نگاه سر به زیرش و دیده ای بسته ای که تنها با خدا در سیاهی شب عاشقان سخن در دل وا میکنید و این چه شوری و شعوری ست این چه حالی ست ، دلتنگ های آسمانی خود ، آرام با طنینی خاص میگوید "یا الرحم الراحیمن" یا "نور یا قدوس " دلت آرام شد؟ یا به هیجان عشق رسید؟
هر دم یک هدف است ، هدف رسیدن به "حضرت الله" . آرامش در کنار "حضرت الله" رنگارنگ شدن در رنگین کمان هستی رنگی به نام شهدا ..
چگونه؟ در قبور از دوکوهه تا طلاییه ... در سکوت طلاییه تنها اسمی که تو را به اوج میبرد یا" زهرای" جوونان ما بود.
از ماه رجب گفتن و از فکه نگفتن بسیار سخت است.
فکه ، ماه رجب، میدانید روزه های بچه های در آنجا چیگونه بود؟ دو به دو روزه میگیرفتن. یعنی چه؟ در اوج گرمای 50درجه فکه دو نفر از اوج گرما میخوابیند و دونفر آنها را باد میزنید و آن بنده گان خاص خدا به بیهوشی میرفتن . این بود ماه رجب فکه...
و ای شهدا حالی از برای باد عشق شما به ما دهید . دست برسانید بر پیکر بیجان ما، دست برسانید بر دل بی روح مان ، دست برسانید برچهره خیس ما، دستی برسانید بر نگاه تیره شده از گناه مان، هر چند در این لحظه دل یاد فکه افتاده چشم مجال نگاه به این دست نوشته را هم نمی دهد ولی چون دل از یاد شهیدان تنگ گشته باید نوشت ، باید سکوت نکرد ، باید طنین هوای غم را به آسمان فرستاد.
ای شهید ، ای فکه ، ای آسمان فکه ، سوغات تو چی میتوان باشد؟ جز مشتی خاک بهشتی ، تمام عشقم این است .ای عاشقان که بار دیگر دست در تپه های رملی آسمان آبی سکوت واهی چشم ساقی دل باقی فکه میگذاریم، حرفی بزنید از فکه حرفی بزنید از "حضرت الله" حرف بزنید.
یاعلی
آسمانی ها ، جلوه در این عبد کنید.
التفات حق، بر دست دل ما
این چنین هویدا شد ، به نام شهید
روی صحبت با دانشجوهای نسل سومی :
شهید به مثابح شیشه عطری هست که دربش رو باز کنن تمام بخار میشه همه جا رو معطر میکنه .
آسمانی شدن در جوار حق ، در حسینیه مجنونان به عشق علم الهدی ، آرزوی چیره شدن بر نفس ، حاجتی بی پایان.
چشمان اشک آلود ، آتشی زبانه دار ، ساقی مانده با لبهای تشنه که به کدامین یک از این سیراب شدگان ، حسرت عشق را بچشاند؟
و ما همان بازماندگان هستیم که حتی بزم چشمان اشک آلود را هم به دیار حسرت می بینیم.
این بار قلم سیاه دل ، به هویزه دست تمنا گشوده است . تا شاید نگاهی از ما فوق ماده ، از ما فوق این آتش گرمای هویزه به این چهره رو به زوال شود.
یادگفته آن عاشقی افتادم:
کدامین بنده این گونه است، ای سید ای حسین ، چگونه تو قرآن را در تمام وجودت خلاصه کردی که حتی برای پیدا کردن تنت در زیر زنجیر های تانک شیطان ، قرآن نشانه تو شد، و این گواه بر وجود تو در بهشت است . اما چگونه؟
آری این گونه تو میپنداشتی،که ای خدا اگر تو در محشر از ما این سئوال را طلب کنی که ای عبد "هل اقرأ قرآن؟
و جواب تو قالوأ بلیَ بود.
جواب ما چیست؟
وچه حسینی بودی که شمع محفل را درشب عشق روی به خاموشی کشاندی ، درب حضور را گشودی تا نااهلان دیار تو از میدان کربلای تو خارج شوند. اما تو مسافرکش کربلا بودی و از برای آن یارانت که پیوند به افلاک حسین (ع) زدی.
محمد حسین جان، حسرت میبرم از نگاهت ، چه آسمانی بودی، حسرت میبرم از کلامت چه خدایی بودی، حسرت میبرم از نگاهت ، چه مهدوی بودی، حسرت میبرم از غنایت چه بهشتی بودی، حسرت ، غبطه ، آرزو، حاجت ، دگر واژی نمیابم چه بگویم ، جملگی ما حسرت کش نگاه تو شده ایم . بس.
از کنارهای فرات بوی یاس حضرت احساس میاید . از بهشت برای ما بگو ای بهشتی..
پندار من این شد در رویای صادقه دل:
هر صبح با سلام بر حسین (ع) از خواب تن نازی خویش در بهشت چشم وا میکنی، در محفل او سر خم میکنی، در جوار او چهره خیس میکنی، در نگاه او عشق آغاز میکنی ، بگو به من آیا این گونه هست؟
حسین جان:
عشق را بهانه کردم، دل را کوچه کردم ، چشم را دریا کردم، صبر را پیشوا کردم ، غم را شاه کردم، مهتاب را خمیده کردم، سکوت را مبهوت خودکردم، تا شاید نگاهی از مافوق عشق احساس کنم....
نگاهی ای سبوی عشق ، از برای مولای ، تو دعا کن ، شاید فرجی شد.
تقدیم به دانشجوی شهید سید محمد حسین علم الهدی .
حیات دیده ما چیست؟
آری آسمان به خود امروز حیاتی دیگر طلوع دیده ، امروز فاطمه از ماورای بهشت از نقطه صفر وجود خدا ، دل را محبت حق بر زمین تابان شد . و این چنین شد که اسمش را فاطمه نهادند.
از مافوق سکوت محمد(ص) از موج موج نگاه خدیجه (س) این چه آیتی از الله می باشد که این چنین خدا سناگوی او شد.
ای محمد اگر علی نبود تو نبودی و اگر فاطمه نبود تو و علی نبودید. اهل کبریا این چه هدیه ای بود از آسمان که زمین فخر به آسمان می فرشید از وجود او .
این چه کوثری بود که بهشت را مهرش کردند و سماوات را درب خانه اش . این چه کوکبی بود که عرش را گهواره حسین اش کردند و ارض را بوسگاه قدمگاهش.
فاطمه، انتظار نداشته باش این عبده روی سیاه سناگو تو باشد!
تمام اشف صدر مان این گشده که تو در فلک محشر این دانه ای سیاه را در کف عنایت خویش از عذاب عشق تو به بهشت خانه تو رسانی.
روزت مبارک مادر عزیزم
بسم رب الزهرا
در دل خوش آن نوایی که بوی زهرا میدهد .
آری دیگر بر سکوی نوای آسمان صدای یا رب زهرا به گوش اهل قرب نمیرسد دیگه در دل شوری نمانده از برای علی دیگه حسین بر گوش خانه فقط نگاهش به درب و ماتم حسن، در کوچه آمیخته گشته و زینب تنهای تنها از برای غم .
و اینک در حسینیه مجنونان دیار حسرت ، دلی به لاله های زهرایی ، این سبک بالان تنگ گشته در دنیا، هیچ بر زبان خویش میگوید ای آسمانی حرفی بزن ، از چه بگویم اینبار از کربلایه دیگر حرفی بزن که بزم تو دل را آتشین ، شهر را شیدایی ، و یاد را به روح باز میگرداند.
اینجا سکوی پرواز لاله های زهرایی ست . اینجا کربلای به نام طلائیه است.
نزدیک به هشتاد روز از سفر مان به طلاییه میگذرد . از خداحافظی ما با خاک بی رمق طلاییه ، خداحافظی ما با سکوی پرواز ، آری اینجا سکوی پروازی هست که شاید هیچ چیزی جز گمنام شدن را به خویش می آموزد ، دیار مجنونان دیار قرب یاران ، توخود ای دوست بهتر میدانی چی بگویم از برایت ، از پیوند خاک با خون شهیدان گمنام تا آسمان افلاک از فرشیون تا عرشیون فاصله فقط چند قدم هست ای دوست آری این چند قدم را در آسمان اخلاص میگویند در زمین نمیدانم چی میگویند، تو میدانی ؟!!!!!!!!!!!
بگذار در این فراق حرفهای خویش را گویم ، ای شهیدان ، در پیش نگاه من عکسهای از برای شما نگاهم میکنن که گویی مولا بر عبده خطا کار دیده باز کرده ، آری ما زیبا به عکس شما حائل و ناظر هستیم و آری چه بسیار زیباتر بر سیره و رفتار شما غافل. تمام طلاییه اینگونه سخن از برای ما میگوید :
اگر شهادت نبود دین هم نبود.
برخیزید ،بلند شوید ، قامت برافرازید ، و قیامت کنید، پا برای رفتن و روح برای برخاستن است ... چه شده است ای مومن تو را؟!!!!!!!!
در خود ماندن، وا ماندگی است و د رخود ماندگی ها ، تعدد است،
تکاثراست، تظاهر است، اخلاقی مردابی است و ماندابی...
طراوت و ماندگاری آدمی ، تنها در برخاستن و او جگیری مواج اوست که قبله ای حرکتش خداشت ، و قابلیتش ، خدایی شدن...
شوقی تابان ، عشقی شکوفان و بال کشودنی نمایان در گستره ظرفیت روح ، و فطرتی بهشتین،
موجی ، برگرداگرد موجی
و نگاهی ، فراروی نگاهی...
و این از برای تو ای دوست بنده عبد خدای باش ، از سیره عشق به نام شهید نور مهدی باکری ، این بزرگ مرد زهرایی
