امام حسین(ع) به غلامشان نظر کردند، وگرنه چه کسی فکرش را می کرد که بچه ی یک کیلو و هشتصد گرمی یک روزی که هفت ماهه به دنیا آمده بود زنده بماند. آن قدر بی رمق و ضعیف بود که لای پنبه گذاشتندش و تا بیست روز با قاشق چای خوری قطره قطره به او شیر می دادند.
کسی که به خاطر فعالیت های سیاسی علیه رژیم شاه از دانشگاه اخراج شود، اگر به سربازی هم برود، طولی نمی کشد که پادگان را به هم می ریزد و آخر سر هم به فرمان امام(ره) از سربازی فرار می کند.
بالای دیوار کلانتری چهارده تهران و بعد از سقوط کلانتری نوبت به پادگان عشرت آباد رسید. حتماً عشرت زده ها یک روز جثه غلامحسین ها را دست کم گرفته بودند که امروز این چنین به خفت و دریوزگی افتادند.
حالا که خیال همه از بابت انقلاب و امام (ره) راحت شد، باید رفت به دنبال تحصیل برای خدمت به این انقلاب، غلامحسین دوباره در سال 58 در رشته حقوق قضایی دانشگاه تهران قبول و هم زمان به خبرنگاری در روزنامه جمهوری اسلامی مشغول شد.
در جنگ تنها بولدوزرها نبودن که خاک برداری می کردند، خاکریز می زدند و خط به خط جلو می رفتند، فرماندهانی هم بودند که بولدوزرهای اطلاعات و عملیات جنگ بودند، سختی ها را خط به خط از سر راه بر می داشتند و جلو می رفتند و راه را به بقیه نشان می دادند. حسن باقری این کار را کرد، با اینکه از خیلی ها جوان تر بود.
خرمشهر داشت سقوط می کرد. بعدازظهر جلسه فرماندهان با بنی صدر بود. بچه های سپاه باید گزارش می دادند. حسن هم باید خود را به جلسه می رساند او مسئول اطلاعات کل سپاه بود. هر چند شب گذشته تا نزدیکی های صبح، شناسایی خطوط اول و دوم عراق را به طور کامل انجام داده بودند، اما اهمیت شناسایی خط سوم به قدری بود که برخلاف همیشه، خطر شناسایی در روز را به جان خرید و همان روز راهی خط سوم شد. پس از اتمام گزارش مسئول اطلاعات ارتش، نوبت مسئول اطلاعات سپاه بود. رئیس جمهور از تعجب و تمسخر، مثل کسی که بی صدا قهقهه بزد، دهانش باز ماند. جوانی کم سن و سال با ریش های تازه درآمده و اورکت بلندی که آستین هایش بلندتر از دستش بود، کاغذ لوله شده ای را باز کرد و شروع کرد به صحبت پس از اتمام گزارش، حتی بنی صدر هم گفت: «آفرین!» گزارشش جای حرف نداشت.
هر چه به او گفتند: «تو هم بیا بریم دیدن امام» گفت: «نه بیام برم به امام چی بگم؟ جنگ چی؟ چی کار کردیم؟ شما برید من خودم تنها می رم شناسایی.»
دکتر ابتدا باید علت نوسان فشار خون سرتیپ را پیدا می کرد و بعد هر چه زودتر به مداوای او می پرداخت. آخر او یک اسیر نبود. محمد رشید صدیق فرمانده تیپ 24 مکانیزه عراق بود. به قول فرمانده قرارگاه، اطلاعت او می توانست جان صدها رزمنده را نجات دهد و یا پیروزی بزرگی را به ارمغان آورد. سرتیپ آرام تر به نظر می رسید و دکتر شروع کرد به پرسیدن از سوابق بیماری قلبی او.
- من نه تنها سابقه بیماری ندارم بلکه ورزشکار هم هستم و هفته ای دوبار به کوه می رفتم.
دکتر حسابی کلافه بود و تصمیم گرفت موضوع را با حسن در میان بگذارد که متوجه صدای حسن شد، سنگر فرماندهی کنار سنگر آنها بود. حسن هر وقت با بی سیم حرف می زد، با صدای بلند فریاد می کشید تا صدا به خوبی منتقل شود. ناگهان دکتر دید که رنگ سرتیپ به سرخی و سیاهی متمایل شد و احساس گُر گرفتگی کرده و با سختی پرسید: «شما هم این صدا را می شنوی؟»
دکتر پرسید: «منظورت را نمی فهمم، مگر تو صدایی می شنوی؟»
سرتیپ در حالی که در سنگر بی تابانه قدم می زد گفت:
«صدای یکی از ژنرال های شماست. بله اون صدا همه اش تو گوشمه.»
دکتر با قیافه ای متعجب پرسید: «ژنرال قوای ما؟ خوب حالا این ژنرال کی هست؟
از کجا می دونی ژنراله؟»
- چون همیشه فرمان می ده. فرمانهای مهم. اون یک کار کشته و قویه. فرماندهان ما همه شون از او می ترسیدن.»
دکتر پرسید: «شما چه سابقه ای از اون ژنرال دارین که این طوری باعث ترس شما شده؟»
سرتیپ پاسخ داد: «سابقه حمله، شکست، فرار، مرگ، تو جبهه ما صدای او به نام صدای عملیات شناخته شده. هر وقت صدای اونو از پشت بی سیم می شنیدیم، پیش از شروع حمله، بوی شکست از روحیه فرماندهان ما بلند می شد.»
دکتر تازه فهمیده بود که دلیل نوسانات فشار خون سرتیپ از چیست؟ صدای حسن باقری یا همان ژنرال!
غلامحسین افشردی، که در جبهه های جنگ با نام مستعار حسن باقری شناخت می شد، در عملیات طریق القدس، در مقام معاونت فرماندهی عملیات، نقش بسزایی در پیشبرد عملیات داشت. او در عملیات فتح المبین و بین المقدس نیز فرمانده قرارگاه نصر سپاه پاسداران بود. پس از عملیات رمضان به فرماندهی قرارگاه کربلا در منطقه جنوب انتخاب شد. بعد از عملیات محرم، جانشین فرمانده یگان زمینی سپاه شد.
در نهم بهمن سال 61، در فکه با حسن بقایی، در حین شناسایی، خمپاره ای آمد و او را به آسمان برد.
این آخرین زمزمه های دنیایی حسین است:
«اشهد ان لا اله الا الله، اشهد ان محمد رسول الله، اشهد ان امیرالمؤمنین علیاً ولی الله. السلام علیک یا اباعبدالله الحسین...»!
