ساحر از بهر خدا روز به شب کن
اندر این باغ گنه یار طلب کن
دل و دین و جان همه در کف گیرند
کاسه لب همه جای با غم عشق سودا کن
من دیوانه چو بینم مجنون
گویم سر عشق از گهره لیلا وا کن
گر چه عمر بگذشت در طرب باطل جان
ولی دل از «بیست» به چشم غم یار روش کن
همه از عادت آمد گویند ای ساحر
تو ولی ازغم جان بر خلف عادت یار کن
ای که با نغمه یارت همه عالم خم شد
به دل ساحر عشقت نظری با عشق کن
غم سودا زاده ما و نرگس مست تو ای ساقی
آتش جان به دل ما ای یار کیش کن
از حافظ مدد گرفتیم برای اسم ایشون فرمودن
منم آن شاعر ساحر که با فسون سخن
از نی کلک همه قند و شکر می بارم
یاحق
